Een Wah effect (of Wahwah) maakt het gitaargeluid levendiger door eigenschappen van een menselijke stem te imiteren. Het is een effect dat al heel wat jaren meegaat en in het verleden gebruikt is in nummers zoals ‘White Room’ van Cream (Eric Clapton), “Voodoo Child (slight return) van Jimi Hendrix, “Alive” van Pearl Jam of “The Fly” van U2.
Een Wah effect beïnvloed de maximale frequentie die in het gitaargeluid te horen is. Als je een wah-pedaal intrapt, zullen er geleidelijk hogere frequenties in het gitaargeluid hoorbaar zijn (je hoort ‘wah’). Als het pedaal omhoog staat dan zijn de hogere frequenties niet hoorbaar. Een gitarist beweegt het wah-pedaal met zijn voet steeds op en neer om zo op de juiste momenten een wah-effect te geven aan het geluid. De gitarist trapt het pedaal op of vlak na het moment van aanslaan in een redelijk tempo omlaag. In technische termen beïnvloed je de relatieve positie van de piek binnen het frequentiebereik (waardoor er meer of minder frequenties te horen zijn).
Overigens bestaan er heel veel verschillende wah-wah pedalen. Sommige zijn ook een combinatie van wah, boost en volumepedaal. Ook zijn er zogenaamde ‘talking wah’ effecten die het praten van een mens nog beter simuleren doordat ze een wah-geluid nog een keer door een tweede wah-effect laten gaan (het zijn dus twee gekoppelden wah-effecten). Ook bestaan er zogenaamde ‘auto-wah’ effecten welke de frequenties van het gitaargeluid zelf aanpassen (zonder pedaal dus) op basis van tijd, volume en/of aanslag.
Een mooi gezegde onder (mannelijke) gitaristen is ‘A WahWah makes woman cry’ (“Een WahWah laat de vrouwtjes huilen”).
Wah
Een Wah effect (of Wahwah) maakt het gitaargeluid levendiger door eigenschappen van een menselijke stem te imiteren. Het is een effect dat al heel wat jaren meegaat en in het verleden gebruikt is in nummers zoals ‘White Room’ van Cream (Eric Clapton), “Voodoo Child (slight return) van Jimi Hendrix, “Alive” van Pearl Jam of “The Fly” van U2.
Een Wah effect beïnvloed de maximale frequentie die in het gitaargeluid te horen is. Als je een wah-pedaal intrapt, zullen er geleidelijk hogere frequenties in het gitaargeluid hoorbaar zijn (je hoort ‘wah’). Als het pedaal omhoog staat dan zijn de hogere frequenties niet hoorbaar. Een gitarist beweegt het wah-pedaal met zijn voet steeds op en neer om zo op de juiste momenten een wah-effect te geven aan het geluid. De gitarist trapt het pedaal op of vlak na het moment van aanslaan in een redelijk tempo omlaag. In technische termen beïnvloed je de relatieve positie van de piek binnen het frequentiebereik (waardoor er meer of minder frequenties te horen zijn).
Overigens bestaan er heel veel verschillende wah-wah pedalen. Sommige zijn ook een combinatie van wah, boost en volumepedaal. Ook zijn er zogenaamde ‘talking wah’ effecten die het praten van een mens nog beter simuleren doordat ze een wah-geluid nog een keer door een tweede wah-effect laten gaan (het zijn dus twee gekoppelden wah-effecten). Ook bestaan er zogenaamde ‘auto-wah’ effecten welke de frequenties van het gitaargeluid zelf aanpassen (zonder pedaal dus) op basis van tijd, volume en/of aanslag.
Een mooi gezegde onder (mannelijke) gitaristen is ‘A WahWah makes woman cry’ (“Een WahWah laat de vrouwtjes huilen”).
Gerelateerde Artikelen: