G3 – Satriani, Vai en Morse met 3G over de gitaarhals

3G, ofwel Joe Satriani, Steve Vai en Steve Morse gaven het eerste concert van hun Europese 2012 tour in de HMH in Amsterdam. Was het een avond met 3,5 uur lang gitaargeweld van het hoogste niveau? Of was het voor deze gitaar-legenden een avond van de standaard nummertjes afdraaien en het ‘cashen’ middels een commercieel geniaal G3 concept? Het was in elk geval een avond voor de gitaarliefhebber. En gelukkig zijn er nog steeds genoeg gitaristen en gitaarliefhebbers in Nederland, getuige een uitverkochte Heineken Music Hall. Een recensie van een avond vol gitaar virtuositeit.

 

G3 – Een concept van Joe Satriani

G3, waarschijnlijk een acroniem van ‘3 gitaristen’, bestaat als concept al sinds 1996. Joe Satriani als initiator op tour met twee andere gitaristen, in de meeste gevallen Steve Vai en nog een derde gitarist. Iedere gitarist speelt een uur en daarna is het nog een half uurtje jammen met zijn allen. Uiteraard met G3 oprichter Joe Satriani als laatste van de drie gitaristen als de ‘hoofdact’. Commercieel gezien is G3 natuurlijk een briljant concept, wat Satriani halverwege de jaren ’90 wellicht ook nodig had. De fansbase van Satriani en Vai overlappen waarschijnlijk voor het grootste gedeelte. Maar als je als gitarist een nog groter publiek kunt bereiken door voortdurend met andere grote gitaristen op tour te gaan, is dat natuurlijk een briljante zet. Een win-win situatie, want voor de gitaarliefhebber is het ook genieten, vooral tijdens het laatste half uurtje jammen! Overigens is er in 2006 ook een Bx3 concept geweest met drie bassisten, al is dat helaas tot aan vandaag maar bij een paar optredens gebleven; Stuart Hamm, Billy Sheehan en Jeff Berlin.

 

Joe Satriani

Tja, welke gitarist kent hem niet? Joe Satriani heeft geschiedenis geschreven met zijn invloed als gitaarleraar maar ook als gitarist met zijn legendarische ‘Surfing with the Alien’ album. Satriani is gitaar gaan spelen op zijn 14e jaar op het moment dat hij hoorde dat Jimi Hendrix was overleden. Voordat hij bekend werd als gitarist gaf hij als gitaarleraar les aan verschillende gitaristen die later grote faam vergaarden, waaronder: Steve Vai, Kirk Hammett, Andy Timmons, Charlie Hunter en Alex Skolnick.

 

De doorbraak van Satriani kwam pas nadat zijn leerling Steve Vai bekend werd als gitarist van David Lee Roth en in verschillende bladen en interviews lovend over Joe Satriani sprak. In 1987 werd Satriani’s ‘Surfing with the Alien’ album een groot succes. Hij schreef geschiedenis doordat het een volledig instrumentaal album betrof dat als album succesvol werd. Zijn benadering dat een gitaarmelodie de zangstem kan vervangen, zorgde ervoor dat het bij een groot publiek in de smaak viel. And the rest is history 🙂 Al zullen veel critici zeggen dat zijn grootste succes de periode tot en met ‘The Extremist’ in 1993 is, omdat het daarna voor velen muzikaal gezien te weinig vernieuwd was. G3 was en is daarom een briljante zet. Tevens is zijn metamorfose van langharige rocker naar, door kaalheid overwonnen, zonnebril dragende gladgeschoren rocker ook een zeer slimme zet geweest. Wat nog ontbreekt is een Grammy, ondanks dat hij een van de vaakst genomineerde muzikanten is.

 

[youtube width=”560″ height=”345″]http://www.youtube.com/watch?v=HdeIJ6uiQ_E[/youtube]

Steve Vai

De leerling (Vai) overwon de meester (Satriani) op bijna alle fronten. Op papier tenminste. Gitaar speltechnisch is dat een onzinnige en overbodige discussie, aangezien ze erg aan elkaar gewaagd zijn met ieder een eigen invalshoek. Steve Vai was eerder bekend als gitarist, verkocht meer albums, won meer Grammy’s, toerde met grote bands, is een veelgevraagd sessiemuzikant en is als componist ook terug te vinden bij film-soundtracks en klassieke muziek. En hij speelt ook nog in speelfilms!

 

Steve Vai heeft gitaar leren spelen van Satriani, maar is gedurende zijn vroege muzikale carrière enorm beïnvloed door Frank Zappa. Op twintigjarige leeftijd werkt hij nummers voor Zappa uit, speelde overdubs in en werd korte tijd daarna toegelaten als volledig bandlid. En bij Frank Zappa spelen was muzikaal gezien in die tijd zo’n beetje het hoogst haalbare. De unieke en briljante benadering van muziek die Frank Zappa onbegrepen maakte bij het grote publiek, hoor en zie je vandaag de dag nog steeds terug bij Vai. Ionische, Mixolydische en andere toonladders alsmede het show component maakt ‘Vai’ tot een totaalconcept. De grote doorbraak van Steve Vai kwam in 1985 toen hij samen met Billy Sheehan en Gregg Bissonette de band vormde voor David Lee Roth (die kort daarvoor met ruzie bij Van Halen was vertrokken). De albums ‘Eat’em and Smile’ and ‘Skyscraper’ staan terecht in vele ‘beste rockalbum allertijden’ lijstjes. Ook met zijn invalbeurt bij Whitesnake (helaas dankzij de polsblessure van onze Adje Vandenberg) schreef Vai weer geschiedenis met het ‘Slip of the Tongue’ album. Pas in de jaren ’90, wellicht geïnspireerd door het succes van Satriani, ging Vai zich met succes richten op zijn solowerk. De ‘Live in Astoria’ DVD is een fantastisch voorbeeld van het totaalconcept ‘Vai’. Naast dat hij een briljant gitarist is, speelt Steve Vai ook in films en komen die acteertalenten ook op het podium tot zijn recht. De diversiteit als muzikant (want zo ziet Steve Vai zichzelf; niet ‘gitarist’) is ook duidelijk gebleken tijdens zijn samenwerking met het Metropole orkest en de klassieke composities in dit ‘The Arching Hunger’ project.

 

[youtube width=”560″ height=”345″]http://www.youtube.com/watch?v=sst2vBW0Cso[/youtube]

 

Steve Morse

De ‘derde G’ van deze G3 tour is Steve Morse, de huidige gitarist van Deep Purple. Morse speelt sinds 1994 bij Deep Purple, nadat Joe Satriani hem had aangedragen. Satriani verving de wegglopen Ritchie Blackmore, maar mocht vanweg de contracten met zijn plantenmaatschappij niet blijven als vaste gitarist van Deep Purple. Steve Morse is onder gitaristen bekend maar niet bij het grote publiek. Hij is oprichter van de band Dixie Dregs en speelt dus sinds halverwege de jaren ’90 ook als gitarist bij Deep Purple (en heeft dus nog een tijd met toetsenist en Deep Purple oprichter Jon Lord gespeeld, die vorige week helaas is overleden).

 

Als solo artiest heeft hij nooit zoveel succes gehad als Satriani en Vai, maar zijn werk mag er absoluut zijn. Hij staat als gitaarvirtuoos vooral bekend om zijn bijzondere composities, waarbij hij verschillende stijlen tot een geheel maakt. Zijn muziek en stijl is een mengelmoes van o.a. klassiek, rock, jazz, fusion en country. Hij gebruikt complexe akkoordenschema’s en laat arpeggio’s op verschillende manieren op zijn gitaar horen. Hij word ook niet voor niets als voorbeeld en inspirator genoemd door andere grote gitaristen zoals John Petrucci.

 

[youtube width=”560″ height=”345″]http://www.youtube.com/watch?v=wYxoRehQW7I[/youtube]

Het G3 concert

Al een uur vooraf aan het optreden stonden er ruim honderd fans voor de deur van de HMH te wachten. Goed om te zien dat er nog steeds zoveel die-hard gitaar liefhebbers bestaan, van alle leeftijden. Om 18:00 was het dringen toen de deuren open gingen en om 19:30 zou de show losbarsten! Elke gitarist een uur apart en daarna de grote finale met een aantal nummers met Satriani, Vai en Morse samen. Maar eerst nog even wachten en genieten van de goede keuze van de achtergrondmuziek, variërend van Stevie Ray Vaughan, The Darkness, Van Halen, Led Zeppelin tot AC/DC.
Steve Morse als ‘derde G’ mocht als eerste. Op zijn fantastisch klinkende Musicman signature gitaar liet hij horen en zien waarom hij bekend staat: gevarieerde mooie melodieën en composities. Klassiek, country, fusion, rock, alles passeerde de revue. Technisch gezien is Steve niet de snelle gitarist, maar zijn composities en notenkeuze maken het juist bijzonder. Hij gebruikt tijdens het soleren met name een alternate picking techniek, waarbij opvalt dat hij heel veel ruimte nodig heeft. Bij zijn snellere solo’s zijn het ook met name 16e noten die je te horen krijgt, daar waar zijn collega’s dit vaak nog eens verdubbelen dankzij de legato technieken die zij gebruiken. Wat ook opviel was een kastje op zijn Musicman gitaar waarmee hij zijn effecten bediende (het leek op een midi afstandsbediening).

 

Na Steve Morse was Steve Vai aan de beurt. Het verrijdbare podium van het drumstel werd gewisseld. De techniek liet even op zich wachten, maar dat was niet erg. Steve Vai stond aan de zijkant (uit het zicht) te wachten en speelde wat riedeltjes op zijn gitaar om het publiek te vermaken. Interessant om hem ‘Sweet Child of Mine’ passend te horen spelen over ‘Welcome to the Jungle’  😎 Vai, met kort haar en een duidelijk een jaartje ouder, gaf een wervelende show zoals altijd. Hij is en blijft een echte showman, met ventilator (inmiddels zonder wapperende haren weliswaar), lampjes als fret-inlays, gekke bekken en het bespelen van de gitaar met zijn tong. De bewakers van de HMH bij de stage-barriers waren voortdurend naar het podium aan het kijken (wat ze niet mogen) omdat ze gewoon niet wisten wat ze allemaal zagen en hoorden. De showman Vai was zich zeer bewust van elke camera in het publiek en deed goed zijn best om iedereen te vermaken. Overigens komt zijn nieuwe CD volgende maand (ik dacht de 21e) als eerste in Nederland op radio 6 bij Co de Kloet.

 

Joe Satriani mocht het derde uur van de 3G’s volspelen. Met zonnebril en vol enthousiasme begon hij met het bespelen van het publiek. En het publiek was uiteraard volledig opgewarmd en deed enthousiast mee. Zoals altijd speelt Satriani met (bijna te) veel fluitende flageoletten, feedback en snelle licks. Evenals bij Vai (zo meester zo leerling) wordt de tremolo (whammy-bar) in alle mogelijke standen gebruikt, worden er veel onnavolgbare legato en tapping licks gespeeld en mag ook de show er zijn. Daar waar Satriani in het verleden tijdens live optredens zijn eigen nummers noot voor noot naspeelde is hij als gitarist gegroeid (voor zover dat nog kon) en komt er tegenwoordig veel meer improvisatie aan te pas. Ook wat betreft de show is hij gegroeid en heeft de meester in de loop van de jaren wellicht iets van zijn leerling kunnen leren   😉

 

[youtube width=”560″ height=”345″]http://www.youtube.com/watch?v=npxasSdfSnA[/youtube]

 

De grote finale was uiteraard de toegift met alle drie de gitaristen samen. Geniet van Cream’s White Room in de video hierboven. Dit werd voorafgegaan door ‘You really Got me’ van The Kinks (en later succesvol gecovered door Van Halen). En tot slot speelden ze nog Neil Young’s ‘Rocking in the Free World’. Het jammen van de gitaristen is natuurlijk het leukste, niet altijd het beste of mooiste, moment van de avond. Ze proberen elkaar uit te dagen tijdens de solo-momenten die ingebouwd zijn bij elk nummer en vooral bij het laatste nummer gingen ze helemaal los en haakte Steve Morse goed aan bij de technische hoogstandjes die voor Satriani en Vai bijna tweede natuur zijn. Het enige jammer was dat het laatste (in mijn ogen saaie) nummer in het hoofd bleef hangen op weg naar huis toe…

 

Al met al was het een fantastische avond met ‘het beste’ van ‘de beste’ (die overigens niet altijd op ‘zijn allerbest’ speelden) en dat voor 3,5 uur lang! Absoluut genieten. Het enige minpunt was wellicht het wisselende niveau van de begeleidingsbands (goed maar niet briljant), maar het is begrijpelijk dat er ergens op verdiend moet worden. De bassist van Steve Morse was erg goed, maar de bassist van Satriani beperkte zich voor een groot gedeelte tot een plectrum (wat ik persoonlijk altijd als een gemiste kans zie op een basgitaar). Dan zie ik toch liever Billy Sheehan of Stuart Hamm op bas of Mike Mangini of Virgil Donati op drums. Maar ach, we kwamen voor de gitaristen en dat was zoals verwacht overweldigend 🙂

____________________________________________________________

Sorry, there are no polls available at the moment.